L’aventure au Domaine la Batisse

Deel 1

Mijn eerste blog!

Toch wel wat spannend. Maar ik vind het erg leuk om ons avontuur met jullie te delen.

Het begint er namelijk op te lijken dat onze droom in vervulling gaat!

Voor ons is er een heel proces aan vooraf gegaan, voor anderen komt het als een verrassing. Mede als een soort dagboek wil ik jullie meenemen in het verloop van ons avontuur.

Ik heb altijd al geroepen ‘ik ben geen echte kaaskop’. Letterlijk en figuurlijk. Kaas is niet voor mij weggelegd en als het even kan probeer ik de koude winters te ontwijken. Waar komt het dan vandaan?

Met mijn ouders gingen we, ik denk zo’n 7-8 jaar, naar Frankrijk. De eerste keer was toen ik een jaar of 5 was (van die keer kan ik alleen nog herinneren dat ik op een winderige plek werd gestoken door een koninginnewesp). Met de caravan stonden we op Camping Du Chercheur D’or (de goudzoeker) in Cardet ( een gehucht bij Anduze) aan rivier de Gardon. Het stelde niets voor, er was een zwembad, tennisbaan, pingpongtafel en een flipperkast. Tijdens 14e Juliet is het feest in het dorp met loslopende stieren. Na de eerste keer dat we daar waren heeft er een paar jaar tussen gezeten voordat we weer gingen. Maar het beviel ons daar wel. En waarom voor iets anders kiezen als je weet dat het er bevalt. Een reeks van ik denk wel 6 jaar op de zelfde camping volgde (mijn ouders zijn nog vaker terug gegaan maar toen ging ik niet meer mee). Ondertussen vele bekende gezichten (zelfs uit Bergeijk) en altijd veel gezelligheid. Toernooitjes petanque, goud zoeken in de rivier, zwemmen, gezellige camping avonden waarbij we in rijen lange tafels zaten te eten. Dat was voor mij een echte franse vakantie.

Omdat we er een aantal jaren achter elkaar heen gingen, en ik op de basisschool al een afkeer had van de Engelse taal, koos ik voor Frans als examenvak en geen Engels (nee, dat was toen nog niet verplicht). Was zeker zo gemakkelijk op vakantie. Voor mij was het dan ook bijna logisch dat ik na het behalen van mijn mavo examen een jaar als au pair zou gaan werken in Frankrijk. Echter wisten mijn ouders dat uit mijn gedachten te praten en begon ik aan het studentenleven, waarbij ik Frans aanhield. Zou ik het toen al geweten hebben?

Op mijn 20e heb ik bijna 5 maanden stage gelopen in Suriname. Hier was ik helemaal in mijn element. Echt genieten van het leven en een lekker warm klimaat ( ‘meisje, als je zweet loop je te hard’). Hier ervaarde ik dat het heel goed mogelijk is om ergens anders op de wereld ook je thuis te creëren. Weer terug in Nederland had ik enorme last van heimwee en was het lastig weer te aarden. Het reizen begon te kriebelen want je bent nu jong en het kan nog. Nog geen jaar later zat ik voor 3 maanden in Ghana. Waar ik eerst nog wel eens materialistisch kon zijn, wist ik het daar goed los te laten. Ook hier was het voor mij als thuis.

Bij terugkomst in Nederland voelde het niet goed en leek of ik het hoofdstuk ‘Ghana’ nog niet goed had afgesloten. Daarom ben ik nog geen 1,5 jaar later voor een maand terug gegaan. Weer volop genoten en het een plekje kunnen geven. Met in gedachten, hier kom ik later met mijn kinderen weer eens terug.

Ondertussen leerde ik Bart kennen, opgegroeid met bijna francofiele ouders waarbij wijn nog net niet letterlijk met de paplepel werd meegegeven. Het was geloof ik nogal een shock toen ik bij mijn kennismaking met hen wist te vertellen dat ik helemaal geen wijn drink… Oef dat waren geen pluspunten.

Bart heeft bijna heel Frankrijk wel gezien en er 6 jaar lang de zomers op camping Le Pommier gewerkt. Daarnaast kwam hij net terug uit Denemarken waar hij een half jaar had gewoond. Wetende dat thuis niet alleen in Nederland hoeft te zijn.

Samen hebben we mooie reizen gemaakt en al wel eens naar elkaar uitgesproken dat het toch mooi zou zijn om in het buitenland te gaan wonen. We zeiden gekscherend altijd ‘Als je een baan aangeboden krijgt waar het warm en veilig is hoef je niet te overleggen met de ander’. Maar ja het leven gaat door… we trouwden, kregen kinderen (Kate is nu 7 jaar en Emma net 4 jaar) en toen was er de behoefte niet aan.

Al weet ik nog mijn antwoord tijdens het sollicitatiegesprek bij mijn huidige werkgever 7 jaar geleden op de vraag; Waar sta je over 5 jaar? ‘Ik hoop het liefst in het buitenland’. Dat terwijl we het er thuis al een tijd niet meer over gesproken hadden.

In mei 2019 begon het toch wel te kriebelen en tijdens een weekendje weg in Den Haag namen we de beslissing. De komende 2 jaar gaan we er alles aan doen om te gaan emigreren!